ÇIKIN ÇIKIN GELİN

Eskilerin deyimiyle, çıkın çıkın gelin.

Bizler insana değer veren bir toplumuz.

Misafir 10 tane bereketiyle gelir, birini yer dokuzunu bırakırmış.

İnsan ne kadar çok verirse o kadar malı artarmış.

Veren el alan elden üstünmüş.

Varlıkla var olunur, yoklukla kazınırmış.

Atalarımızın böyle yüzlerce atasözleri ve deyimleri vardır.

Sizler de duymuşsunuzdur.

Çıkın çıkın gelin.

Bu güvenin eseridir.

Yüz yılların birikimin eseridir.

Misafirden korkmayan,

Kapıları açık,

Sofraları açık,

Eli açık Türk toplumunun vicdanıdır.

Ver oldukça var olacağını bilmişlerdir.

Bu sayede nice açlar doymuş,

Nice dostluklar kurulmuştur.

İnsanlar birbirlerinin yolunu beklerken,

Kim gelirse gelsin kabul etmiştir.

Ne oldu da son yıllarda bu ses kesildi.

Çıkıp çıkıp gelemiyoruz.

Alt kat üst katı tanımıyor.

Komşu komşudan kaçıyor.

Var ederek var olan bizler yok diyerek yok olup gidiyoruz.

Yok diye diye bereketimiz kesildi.

Dostluklarımız,

Komşuluklarımız,

İlişkilerimiz kesildi.

Kara kutunun karşısında birbirimizin ayıplarını arayan toplum haline dönüştük.

Biz böyle değildik.

Köklerimizden uzaklaşırken,

Kendimizden de uzaklaştık.

Özellikle eğitim sistemindeki hak etmeden sınıf geçmeler,

Hak etmeden para kazanmalar,

Hak etmeden işe girmeler,

Hak etmeyen insanların hak etmeyen davranışlarıyla karşılamamıza neden oldu.

Hangi birimiz hak ederek, hak ettiğimiz yerdeyiz.

Hakkıyla hak etmediği yerde tutunmaysa çalışan toplum hızla uçuruma doğru gitmektedir.

Hak adalet ve insani değerler eğitimle başlar.

Ağaç yaş iken eğilir.

Çıkın çıkın gelin denilen çağdan,

Kaçın kaçın, gidin gelmeyin, denen çağa.

Çağın ağlarında kaybolmuş bir çağı yaşıyoruz.

Hangi çağdasın sen.?